Als een clochard zocht ik mijn hele leven naar de vraag; wat wil ik nu eigenlijk worden? Waar pas ik dan toch? Als een clochard is mijn leven dan ook een ware zwerftocht gebleken, op zoek, naar wat?
,,,, Een leven van mensen ontmoeten en veel uitproberen. Deze bagage in een koffer stoppen, meenemen en bij iedere nieuwe uitdaging, de oude koffer goed op slot doen en opbergen bij de groeiende stapel op zolder.
Bagage, niet alleen meegekregen door zelfinspanning, maar ook van het leven zelf. Mooie en luchtige bagage, die van die ik elke dag nog liefheb of waar je met een glimlach aan terug denkt. Zwaardere bagage, die van waar je doorheen moet, of je wilt of niet. Deze levenskoffer gaat nooit dicht, zelfs de zware bagage, die onderin ligt, komt zo nu en dan weer tevoorschijn, zomaar, vaak om niets. Gelukkig blijft deze steeds beter op z'n plek liggen en komt er steeds meer luchtige bagage bovenop.
De meest jaren hebben deze koffers onder een dikke laag stof op zolder gelegen. Totdat ik een tijdje geleden alle koffers heb opengemaakt en alles eens heb gesorteerd. Verrassend wat je tegenkomt, vooral uit je jeugd. Daar was het weer, toen we een aantal jaren terug in het zuiden zijn gaan wonen; het kriebelende gevoel in het bloed bij Vastelaovend. Niet je moeder, maar het nu zelf maken van je mooie pakkie, voor je kinderen, man, en vrienden.
Zo is het begonnen, samen met het uitsorteren van de inhoud van de koffers uit mijn leven; een passie voor het maken van kunstige kostuums!
In het belangrijkste koffertje, wat nooit dichtgaat en altijd meereist, wonen twee clochard'tjes in mijn hart. De clochard'tjes, met de schmink van de clown, staan voor liefde, de lach en de traan. Hoe cliché ook, maar dat is wat je doet leven. Mijn clochard'tjes die opgroeien en zoeken naar het leven; het beeldmerk van Het koffertje van Corine.
